22 Şubat 2009 Pazar

öyle birşey işte...

. benim beynim olsa olsa duvarımda asılı olan mantar tablom gibi olur... üzerine raptiyelerle birşeyler astığım ve rengarek olan ( renk mi oda ne, şu cıvıl cıvıl ınsanlardan degılım ben siyah olurdu siyah ohh miss)... sevdiğim insan fotografları, notlarım küçük ama önemli... kocaman Ersin takvimi vs vs...
benim beynim olsa olsa , olsa olsa bi bok olamaz.. kendimi aşağılamak falanda değil bu hani,
bu günlerde çok düşündüm, gördüğüm tüm insanlar fotograflarım için beni taktir ediyor, bense daha çok iyi olmadıklarının farkındayım-hiç-, hatta bazen bunun üzüntüsünü bile duyabiliyorum,
dedim ya beynim mantar tablo benim, konudan konuya atlarım sen üzerindekilere göz gezdirirken, umuma açık tuvalet misali ne ararsan var içinde -izmarit,duvar yazıları,pis bir koku eşliğinde-, farklı olduğunu bilen insanlar vardır ya bahsettiğim en süper ordan buraya zıplayan kahramanlar değil. hissedersin ya, iyi yada kötü birilerinden çok farklısındır, sonra kendin gibi olanları görürsün, dersin o kadarda farklı değilmişim -bunu görebilmekte önemli tabii-, konudan konuya geçtiğimi söylemişti çok sevdiğim adamın biri, doğruda demiş nasıl başlarım nerelere geldim...
özüne gelirsek meselenin ki bir "öz" yok ortada, güzel bi sözle bitirmeli bu acı veren yazıyı....

" hayatımda hiç kimseye ona hissettiğim gibi büyük birşey hissetmedim.Oldukça yıkıcıydı çünkü birbirimize berbat davranıyorduk" Amy Winehouse



ps: rahatsızlık için özür falanda dilemiyorum.

2 yorum: